Als je er zeker van bent dat je stottert, lees dan vooral verder! Als je daarover nog twijfelt, lees dan eerst over het verschil tussen broddelen en stotteren.
Verschillende soorten stotteren
Vanuit de logopedie / stottertherapie worden 3 soorten stotteren onderscheiden:
- ontwikkelings-stotteren: stotteren dat hoort bij het leren praten
- psychogeen stotteren: stotteren dat door een psychisch trauma is ontstaan
- neurogeen stotteren: stotteren ontstaan na een beroerte, epilepsie of hersentrauma.
Onderzoek toont aan dat bij neurogeen stotteren negen hersengebieden beschadigd zijn. Deze negen gebieden liggen in gedeelten van de linkerhersenhelft die belangrijk zijn bij spraak. Dit geeft ook inzicht in neurologische factoren die een rol spelen bij ontwikkelings-stotteren bij kinderen Lees het artikel 'Stotteren na beroerte eindelijk in kaart gebracht' op kuleuven.be
Impact van stotteren en spreektechnieken
Een andere insteek is om te kijken hoevéél last en door wíe die last van het stotteren wordt ervaren:
- door situaties te vermijden of lastige woorden vermijden, stottert diegene hoorbaar minder. Echter, je verstopt je en kunt niet jezelf zijn. Ook kost het zoeken naar makkelijker uit te spreken synoniemen en de frustratie over het niet kunnen zijn wie je bent, veel energie.
- situaties en lastige woorden aangaan, maakt dat je meer jezelf kunt zijn. Ook al kost dit fysieke inspanning, als je in hevige mate stottert.
Daarnaast kan je stotteren beschouwen in termen als schaamte en (spreek)angst.
- Situaties vermijden, of lastige woorden vermijden, kan het gevolg zijn van een bewust of onbewuste strategie, om je minder angstig te voelen en/of minder schaamte te ervaren.
- Er is een groep die veel stottert en daarbij niet of nauwelijks vermijdt. Dit kan een gevolg zijn van het niet toelaten van gevoelens als angst en/of schaamte. Cognitieve (stotter)therapieën die "uitdagingen aangaan" stimuleren, werken in dat geval juist averechts en kunnen op de langere termijn tot andere gezondheidsklachten, zoals burn-out, etc. leiden.
Soortgelijk kan je beschouwen met het toepassen van spreektechnieken:
- een groep kan dit enige tijd volhouden en valt dan terug (bijvoorbeeld na een voor die persoon ingrijpende gebeurtenis)
De scheiding tussen ontwikkeling stotteren en psychogeen lijkt dan kunstmatig te zijn geformuleerd. - Een groep kan niet wennen aan een spreektechniek en krijgt daar psychische klachten van. Ook vanuit die hoek kan de scheiding wat kunstmatig te zijn geformuleerd.
Als je het stotteren wilt verminderen, dan is het belangrijk om duidelijk te maken wat je wilt verminderen.
Heel bot gezegd: Als je niets zegt, stotter je ook niet. Maar is het stotteren dan over?
Wij vinden van niet.
