Eén van de kenmerken van stotteren is dat diegene die stottert, spontaan vloeiend spreekt zodra die alleen is en hardop in zichzelf praat. Veel mensen die stotteren, stotteren niet als zij tegen hun hond, kat of een ander huisdier praten.
Stotteraars spreken vloeiend als zij alleen zijn
Het feit dat zij vloeiend spreken als er maar niemand bij is, geeft aan dat het met de spraakmotoriek wel goed zit. Zolang iemand die stottert alleen is, werken alle mond- en keelspieren en is een eventuele aanwezige timingstoornis dermate klein dat die niet voor een verstoring zorgt.
Pas als er een ander persoon bij komt, is het stotteren weer terug.
Stotteren heeft alles met communicatie te maken
De vraag is: hoe komt het dat iemand die stottert, pas begint te stotteren als er andere mensen bij zijn? Zodra een tweede persoon in het spel is, ontstaat er communicatie. Over en weer worden boodschappen uitgezonden met als doel om iets te bereiken. Waarbij dat 'iets' van alles kan zijn. Wikipedia geeft aan het begrip 'Communicatie' de volgende betekenis:
"Communicatie is een activiteit waarbij levende wezens betekenissen uitwisselen door op elkaars signalen te reageren".
Mensen die stotteren hebben niet zo zeer moeite met het uitspreken van moeilijke letters, als wel dat mensen die stotteren moeite hebben om met andere mensen te communiceren. Aan communicatie zijn verschillende aspecten verbonden, zoals:
- in hoeverre durf je de ander tot je toe te laten?
- welke ruimte neem je zelf in?
- hoe zie je jezelf in relatie tot andere mensen?
